Deze tekst, uit het boek “Het helen van de moederwond” door Bethany Webster, komt bij mij hard binnen. Het raakt. Het voelt als mijn waarheid.
Het is alsof je je eigen moeder verraad om toe te geven dat hoewel ze echt haar best heeft gedaan het er alsnog voor heeft gezorgd dat ik pijn heb opgelopen.
Onze definitie van liefde moet worden uitgebreid zodat rekenschap er ook in wordt opgenomen. Dit zorgt voor inzicht in de manier waarop we als kind zijn beschadigd en de talloze manieren waarop dat in ons volwassen leven nog doorwerkt.
Trauma wint het van liefde. Liefde voor een kind is niet afdoende om ouders ervan te weerhouden het kind ONBEWUST te verwonden. En liefde voor onze ouders is niet afdoende om de wonden uit onze jeugd te laten verdwijnen.
Het is niet zo dat liefde niks uithaalt. Maar dit is ondergeschikt aan het feit of je bereid bent om rekenschap over je eigen verleden af te leggen.
Ons onbewuste wint het van onze bewuste bedoelingen, tenzij we hieraan hebben gewerkt. Dat wat we weigeren/ontkennen in te zien, zal hoe dan ook in onze volwassen relaties de kop op steken en de bepalende factor zijn van de mate van pijn en disfunctie die in onze relaties aanwezig is.
Door rekenschap te nemen kunnen we rouwen, helen en uiteindelijk vooruitkomen en opbloeien als de vrouw die we in wezen zijn.
Het is haast onmogelijk om volledig emotioneel beschikbaar te zijn voor onze kinderen als we ons eigen innerlijke kind niet voldoende hebben geheeld.
De mate waarin we op onze kinderen afgestemd zijn en empathisch op hen kunnen reageren hangt af van de mate waarin we ons hebben ingeleefd in wat we als kind hebben meegemaakt.
Hoe beter we voor ons innerlijk kind zorgen, des te beter we ook voor onze eigen kinderen kunnen zorgen!
Alleen via REKENSCHAP kunnen we meer bewustzijn kweken voor de benarde positie van kinderen in onze samenleving en op die manier verandering voor toekomstige generaties bewerkstelligen!
(Het helen van de moederwond, Bethany Webster)
IK ben klaar voor rekenschap. WHO’S WITH ME?